PRAWDZIWA BANALNOŚĆ ZŁA

PRAWDZIWA BANALNOŚĆ ZŁA

Kiedy Hannah Arendt spotkała Adolfa Eichmanna na jego procesie w Jerozolimie, uderzyło ją, że nie posiada on żadnej z cech zwykle kojarzonych ze złymi ludźmi, jak zło, chciwość, nienawiść, itp. Zamiast tego, jego najwybitniejszą cechą była całkowita bezmyślność. Wywołało to pytanie, czy może istnieć związek między myśleniem a powstrzymywaniem się od czynienia zła, co zbadała w swojej ostatniej książce Życie umysłu. Jeśli rzeczywiście istnieje taki związek, może istnieć klasa ludzi, którzy mogą być doprowadzeni do powstrzymania się od czynienia zła, jeśli uda im się przekonać ich do zaangażowania się w myślenie. Ta książka bada sukces Arendt w ustanowieniu takiego związku poprzez systematyczną analizę trzech części Życia Umysłu na temat myślenia, chęci i osądzania. Chociaż jej ogólny projekt jest utrudniony przez częste stosowanie wysoce abstrakcyjnych i niejasnych konceptualizacji, jej bardziej przyziemne definicje myślenia i badanie dogmatyzmu wskazują na interesujący kierunek. Może poprzez konkretne metody przeciwdziałać dogmatycznej bezmyślności kogoś takiego jak Eichmann.