Syndrom demoralizacji w zmaganiu się z chorobą: rozumienie, kształtowanie się i pomiar

Syndrom demoralizacji w zmaganiu się z chorobą: rozumienie, kształtowanie się i pomiar

Celem publikacji była prezentacja konstruktu „demoralizacji” z perspektywy psychologii klinicznej i psychosomatyki. Pomimo potocznie przyjmowanego wąskiego znaczenia słowa „demoralizacja” definicje w słownikach języka polskiego pozwalają rozumieć je także jako opis stanu psychicznego, w którym osoba utraciła wiarę w sukces i siły do znoszenia trudów związanych z realizacją jej zadań życiowych oraz poczucie odpowiedzialności za ich wypełnienie. Przyjęty współcześnie sposób jej rozumienia pozwala zdefiniować demoralizację jako utratę morale i hartu ducha, jako stan psychiczny obejmujący brak optymizmu i zaufania, zarówno do siebie, jak i innych ludzi. Demoralizacja może mieć różne nasilenie – od niespecyficznego stresu psychicznego do określonego syndromu, w którym osoba doświadcza poczucia bezsensu, beznadziejności i bezcelowości swojego życia, czyli pustki egzystencjalnej. Łagodna postać stanu demoralizacji jest traktowana jako reakcja homeostatyczna, zaś postać ostra jako stan patologiczny, wymagający leczenia.