Zwierciadło

Zwierciadło

Powiedzieć o niej „ikona kina” to nic nie powiedzieć. Mowa o Emmie Thompson, bohaterce naszej sierpniowej okładki. Może zagrać wszystko. Choć już nic nie musi. „Nie pracowałam od roku i to było wspaniałe, ale ja jestem uprzywilejowaną szczęściarą, że mam taki luksus. Co ważniejsze, nie boję się też opcji, że miałabym już nigdy w niczym nie zagrać”.

Kiedy na planie „Powrotu do Brideshead” usłyszała, że producent kazał jednej z młodszych aktorek szybko przejść na dietę, żeby schudła do roli, Thompson zagroziła, że albo dadzą dziewczynie spokój, albo ona natychmiast odchodzi. Reszta zdjęć minęła bezszmerowo, a producent omijał Emmę szerokim łukiem. Thompson nigdy nie przegapia okazji, żeby wychwalać w niebogłosy swoje koleżanki aktorki, makijażystki, kostiumografki, reżyserki i scenarzystki. Bo – jak mówi – jest białą, bogatą, sławną kobietą i choćby z tego tytułu ma obowiązek o tym mówić, bo milionom kobiet tego głosu nie dano.

Angażuje się od lat w walkę o sprawy, na temat których, jej zdaniem, nie wolno milczeć. Od organizacji kobiecych, przez pomoc uchodźcom i chorym na AIDS, po walkę na rzecz ochrony środowiska.

Pandemia dała nam w kość. Każdy skutki minionego czasu odczuwa inaczej, ale jedno jest pewne: wszystkim nam należy się regeneracja. Jak powinna wyglądać, żeby przyniosła dobre efekty? O tym w Temacie miesiąca. „To, czego najbardziej potrzebujesz, to nie żadna dieta cud ani trening na perfekcyjne bikini body, ani nawet wakacje all inclusive. Raczej czułość, spokój, cisza i słońce” – pisze Joanna Olekszyk. Bo wpaść w znany schemat pt. „daję sobie wycisk” jest bardzo łatwo. Tylko to nie uleczy problemu. Nie dość, że nasze ciało dostało podczas pandemii w kość, to teraz jeszcze „dowalimy” mu morderczym treningiem. Okażmy mu wdzięczność, nie fundujmy mu kolejnego reżimu, tylko zróbmy dla niego coś fajnego, dobrego.

A co, jeśli w tym czasie doświadczyliśmy straty? Renata Arendt-Dziurdzikowska, wieloletnia dziennikarka „Zwierciadła”, trenerka rozwoju osobistego i coach, mówi: „Uważa się, że nic tak nie pomaga na smutek i cierpienie jak działanie oraz że nikt nie jest w stanie nas pocieszyć równie dobrze jak inni ludzie. Ani moja praktyka pracy z ludźmi, ani moje osobiste doświadczenia tego nie potwierdzają. Wręcz przeciwnie”. I podkreśla, że ważne jest, by pozostać w ciszy, spokoju i w samotności. W kontakcie z naturą. „My podczas ubiegłego roku życia nie straciliśmy, straciliśmy jedynie pewne doświadczenia. Ale w doświadczeniu nie ma szczęścia. Życie może być bogate też w odosobnieniu, ciszy i samotności”.

Rodzina serialowej dr Quinn pochodzi… z Płocka. Przeszłość jest dla aktorki bardzo ważna. Jane Seymour mówi Arturowi Zaborskiemu: „Był taki brytyjski program „Who Do You Think You Are?”, jego uczestnicy odwiedzali miejsca, z których pochodzili ich przodkowie. Zgłosiłam się i pojechałam do Polski, gdzie dowiedziałam się niesamowitych rzeczy z przeszłości ojca”.

Ale rozmawiamy z nią także o współczesności. O tym, że każdy jest artystą. I o tym, jak my możemy walczyć z pandemią.

Czy poeta XXI wieku musi być showmanem? „Nie musi być, jeśli jest genialnym poetą, a jego poezja broni się sama. Ale jak jest poetą zaledwie przyzwoitym, to musi założyć Make Life Harder” – mówi współtwórca tego znanego satyrycznego duetu Jakobe Mansztajn.

Autorka nagradzanych książek (m.in. „1945. Wojna i pokój”, „Ksiądz paradoks. Biografia Jana Twardowskiego”, „Beksińscy. Portret podwójny”). „We mnie są dwie Magdy Grzebałkowskie. Jedna to matka, żona, mamusia pieska, która nigdy się nie rozpycha łokciami. Ta druga to reporterka, która jest w stanie wyrwać murom zęby krat” – mówi Remigiuszowi Grzeli.

Właśnie ukazała się jej najnowsza książka „Wojenka. O dzieciach, które dorosły bez ostrzeżenia”.

Majka Jeżowska jest osobą mega otwartą. „Niektórzy myślą, że to dlatego, że długo mieszkałam w Stanach, ale to wzięło się z wychowania. Obserwowałam dorosłych i to mnie kształtowało”. Jak wyglądało jej dzieciństwo? Przeczytacie w naszym cyklu „Cudowne lata”.

Kim mężczyźni mogą stać się pod wieczór życia? Wojciech Eichelberger w „Męskiej strefie” mówi: „Mogą stać się misjonarzami i mistrzami. Wprawdzie do tej końcowej stacji dojeżdża jakieś 5–10 proc., ale sama podróż też daje wiele radości i satysfakcji. Zgodnie z teorią Junga potencjał męskości rozwija się poprzez określone etapy. Pierwszym jest etap matki, etap małego dziecka. Potem powinniśmy przejść przez fazę ojca. To okres dorastania. Następna faza jest fazą bohatera. Wtedy stajemy się specjalistami, ojcami, mężami, partnerami. Mierzymy się z trudami i wyzwaniami życia, z ciężką pracą, odpowiedzialnością – stajemy się mężczyznami. Dopiero po tym etapie mamy szansę stać się misjonarzami, a więc: uczyć innych, dzielić się swoją wiedzą i doświadczeniem”.

Droga do udanego życia seksualnego prowadzi przez poznanie siebie, przez rozmowę, przez zadawanie pytań. „Nauczmy córki kochać własne ciało. Miłość własna, przekazana przez mamę, a więc osobę, która ma podobne ciało, to chyba najważniejsza rzecz. Nauczmy je to ciało doceniać, dbać o nie, szanować je. Nauczmy je podobać się sobie samej, bez względu na rozmiar biustu czy szerokość bioder” – przekonuje włoska seksuolożka Roberta Rossi, autorka książki „Dochodzę. Odkryj, co sprawia ci przyjemność”.

Poza tym odwiedzamy Prowansję, wyprawiamy się na Korfu w ślad za rodziną Durrellów, pokazujemy wakacyjną modę, sprawdzamy, jakie kosmetyki zabrać ze sobą na urlop i zastanawiamy się, czy przed słońcem naprawdę trzeba się za wszelką cenę i bez przerwy zabezpieczać.