Optymalizacja technologii uprawy róż w nieogrzewanych tunelach foliowych z wykorzystaniem metody przyginania pędów

Optymalizacja technologii uprawy róż w nieogrzewanych tunelach foliowych z wykorzystaniem metody przyginania pędów

Róża (Rosa L.) jest najważniejszym rodzajem roślin ozdobnych uprawianych na kwiat cięty. W światowym obrocie rynkowym kwiatami ciętymi od lat jest na pierwszym miejscu [Groshkoff i Yakimova 2000, Jabłońska 2007, Mon-der i Hetman 2011a, Hetman i Szmagara 2013, Monder 2018]. Na rynku holenderskim w 2015 roku tradycyjnie zajmowała pierwsze miejsce z ilością 3580 mln sztuk, na kwotę 735 mln euro [Marosz 2016]. Na polskim rynku kwiaciarskim róże również odgrywają dominującą rolę [Hetman i Szmagara 2013, Jabłońska i in. 2013, Wojdyła i in. 2017]. Powierzchnia ich uprawy stale zwiększa się, mimo wysokiej konkurencyjności w tej dziedzinie głównie krajów trzeciego świata [Marosz 2010, 2014, Monder 2017]. Obecnie powierzchnia ta wynosi około 130 ha, co stanowi około 27% całkowitej powierzchni uprawy kwiatów ciętych pod osłonami [Wojdyła i in. 2017]. Roczne zapotrzebowanie na kwiaty cięte róż w Polsce szacuje się na 230–250 mln sztuk i około 70% tego zapotrzebowania pochodzi z produkcji własnej [Hetman i Jabłońska 1997, Jabłońska 2007, Hetman i Szmagara 2013]. W 2016 roku import róż ciętych wynosił około 16 mln sztuk, na kwotę 131 mln zł. Najwięcej róż importowano z Holandii oraz Ukrainy, a także Nie-miec, Danii, Włoch oraz Czech, Hiszpanii i Belgii, ale trafiały również na nasz rynek róże cięte z krajów rozwijających się, takich jak: Kolumbia, Ekwador, Kenia i Etiopia. W tym czasie wyeksportowano z Polski 7,49 mln sztuk, na kwotę ponad 8 mln zł. Z Polski róże trafiały do Rosji, na Węgry, Białoruś, Ukrainę i w niewielkiej ilości do Szwecji [GUS]. Konkurencją dla upraw prowadzonych w Europie, jak i w naszym kraju, stały się plantacje zakładane w Ameryce Południowej, głównie w Ekwadorze i Kolumbii. Oba te kraje, podobnie jak kilka państw Afryki, głównie Kenia i Etiopia, a także Izrael stały się najważniejszymi pozaeuropejskimi centrami produkcji tych kwiatów [Zieslin 2000, De Vries i in. 2000, Jerzy 2006, Jabłońska 2007, Shirama i Weijs 2009, Ohkawa 2010]. O dużej konkurencyjności rynku decydują nie tylko nowe lokalizacje upraw i tania siła robocza, ale też znacząco udoskonalony transport lotniczy oraz skuteczne metody kondycjonowania róż przed spedycją na rynki europejskie.